Towar deficytowy

Z racji wykonywanego zawodu (pedagog szkolny) na bieżąco staram się śledzić trendy popularne wśród dzieci i młodzieży. W taki oto sposób dotarłam do fenomenu lodów Ekipa. Jest to wynik połączenia znanej marki Koral z popularnością grupy youtuberów. Jeśli ktoś miał wątpliwości co do wpływu Internetu na dzieci i młodzież, to właśnie może zweryfikować swoją wiedzę.

Sorbet z polewą o smaku gumy balonowej z dodatkiem strzelającego cukru, który wprawdzie nie zawiera w sobie tablicy Mendelejewa, ani nie daje możliwości świecenia w ciemności, zdrową żywnością na pewno nie jest. W oczach dzieci i młodzieży tłuszcz kokosowy, cukier, mleko w proszku i woda są warte wydania całych oszczędności tylko dlatego, że za jego reklamą stoją ich idole. Oczywiście chyba każdy z nas w dzieciństwie coś kolekcjonował, wieszał plakaty na ścianie, czy fascynował się jakąś postacią. Nie kojarzę jednak sytuacji, w której za loda, albo papierek po nim płaciło się kilkaset złotych! Wiadomo, że popyt rodzi podaż, ale słodycze jeszcze nigdy nie były towarem deficytowym. No dobra – były, ale w zupełnie innych czasach i odmiennej sytuacji rynkowej i politycznej. Do czego zatem może doprowadzić odpowiednia reklama i windowanie produktu?

Człowiek nie może spokojnie wejść do sklepu i pojawić się w okolicach zamrażarki, bo jest spora szansa, że usłyszy poirytowany głos sprzedawcy, który informuje, że „nie ma lodów Ekipy”. Nieważne, czy w ogóle kiedykolwiek o nich słyszałeś – lepiej od razu ubiec ewentualne pytania.

Wielka bitwa o lody. Te nagrania podbijają dziś Internet. Ludzie (nie tylko młodzi konsumenci) są w stanie zrobić sporo, aby je zdobyć. Wypatrywanie dostaw, kupowanie średnio jednego loda co 16 sekund, przepychanie się przy zamrażarce, czy bitwa po wyjściu ze sklepu na otarcie łez, żeby dać upust frustracji wobec tego kto był szybszy i pozbawił nadziei, to tylko niektóre przykłady. Pozostaje jedynie cieszyć się, że żyjemy w pokojowych czasach i powiedzenie „jakie czasy, takie bitwy”, mimo pewnej ironii powinniśmy jednak odbierać pozytywnie. Niepokojące pozostaje wyłączenie zdrowego rozsądku, który na pewno zatrzymałby licytację papierków po lodach za kilkaset złotych na aukcjach internetowych.

Dawniej osiągnięciem młodego człowieka, które zasługiwało na szacunek rówieśników były np. dobre wyniki w nauce, sporcie, sztuce, czy inne talenty. Wygranie nagrody w konkursie budziło podziw lub mniej chlubną zazdrość. Dziś najcenniejsze jest zdjęcie lub nagranie uwieczniające konsumpcję deficytowego towaru. To, co dawniej było wyznacznikiem prestiżu, dziś przestaje mieć znaczenie w obliczu słodkiej masy w kolorowym papierku. W taki oto sposób marketing doprowadził do spustoszenia umysłów. Bardziej zmyślni tworzą nagrania z domową lodówką wypełnioną „mrożonym złotem” zdobytym w wielkim trudzie, aby potem z satysfakcją czytać kipiące zazdrością i frustracją komentarze, że właśnie przez takich kolekcjonerów nikt nie może spróbować trudnodostępnego przysmaku. W zasadzie w tej dziedzinie cofnęliśmy się do czasów PRL i nie trzeba już młodemu pokoleniu opowiadać, czym były kolejki w sklepach, czy znajomości w kiosku.

Z perspektywy osoby dorosłej mogę tylko podziwiać ten fenomen pod kątem swoistego rozbicia banku, polegającego na znalezieniu swojego miejsca na rynku bez wykorzystywania tzw. niszy, który jest konkurencyjny w tak dużym stopniu. Z niewielką przykrością muszę przyznać, że nie dane mi było spróbować opisywanych lodów i być może, nie znając ich walorów smakowych, nie powinnam zabierać na ich temat głosu. Wszak może się okazać, że rzeczywiście warto ponieść wiele trudu, aby je zdobyć. Rozsądek podpowiada mi jednak, że nie są warte tylu emocji.