Pani dyrektor Szkoły Podstawowej STO - Katarzyna Stawicka postanowiła na około dwa jesienno-zimowe miesiące zamienić ciepły i wygodny gabinet na pokład żaglowca Fryderyk Chopin. Opowiada nam o swoim udziale w projekcie „Niebieska Szkoła”, morskiej podróży i o tym, że warto podążać za swoimi marzeniami.

Piotr Pszczółkowski: Niedawno wróciła Pani z długiego rejsu, o którym chciałbym porozmawiać. Czy to bezpieczne i zarazem rozsądne, żeby w środku zimy wybierać się w tak daleką podróż przez ocean?

Katarzyna Stawicka: Chyba trudno nie zgodzić się z tym, że bezpieczeństwo to podstawowa rzecz każdej podróży. Nieważne, co chcemy robić, zadajemy sobie pytanie „Czy to aby na pewno bezpieczne? Czy wyjdę z tego bez uszczerbku? Czy warto?” Takie rozważania mogą doprowadzić do tego, że czasami w ogóle nie korzystamy z przyjemności i doświadczeń, jakie oferuje nam życie. Tymczasem, jeśli odpowiednio zadba się o swoje bezpieczeństwo, jeśli podejdzie się do sprawy bez brawury, a „z głową”, można zawojować świat. Podróże na żaglowcu są wymagające, ale jeśli przestrzega się zasad obowiązujących na statku, nic nam nie grozi. Rejs Niebieskiej Szkoły, w którym wzięłam udział z hiszpańskiej Malagi na Karaiby był zorganizowany zimą, gdy w strefie międzyzwrotnikowej wieją pasaty, które sprzyjają żegludze.

Skąd pomysł na taką podróż?

Ciekawość świata, chęć przeżycia przygody, spotkania z nowymi ludźmi, sprawdzenie siebie w nietypowych warunkach podczas podróży przez ocen, zdobycie nowych doświadczeń nauczycielskich i żeglarskich – to najważniejsze powody, jakie towarzyszyły mi przy podejmowaniu decyzji.

Na żaglowcu pracowała Pani jako nauczycielka języka polskiego. Jak bardzo ta praca różniła się od tej, do której jest Pani przyzwyczajona?

Niebieska Szkoła to rejs edukacyjny dla młodzieży w wieku 14 – 19 lat. Łączy on w sobie ideę wychowania morskiego i regularną naukę według programu szkolnego. Prowadzenie lekcji na żaglowcu było wymagające, ale bardzo ciekawe. Młodzież była podzielona na klasy według wieku i zakresu materiału, jaki miała do zrealizowania. Każdego dnia od 10.00 do 18.15 na statku odbywały się lekcje. Zrealizowaliśmy w sumie 25 dni nauki, czytając „Dziady”, „Przedwiośnie”, „Lalkę” czy „Tango”, myjąc pokład, stawiając żagle, brasując reje i wykonując wszystkie inne czynności załoganta na żaglowcu. Po dotarciu na Karaiby – 18 grudnia – rozpoczęliśmy ferie świąteczne. Wtedy lekcje się skończyły, a my korzystaliśmy już tylko z uroków pogody i tropikalnego morza, pływając z wyspy na wyspę na Małych Antylach.

W międzyczasie było Boże Narodzenie i jak wiadomo towarzyszące im rodzinne spotkania. Czy nie brakowało Pani tradycyjnych polskich Świąt?

Ależ my mieliśmy na „Chopinie” tradycyjne polskie Święta. Były typowe potrawy, kolędy, opłatek, życzenia i prezenty. W wigilię poszliśmy nawet na pasterkę do małego kościółka na francuskiej wyspie Saint Martin. To było niezwykłe i piękne doświadczenie. Oczywiście brakowało mi moich bliskich, ale na szczęście mieliśmy kontakt przez Internet, a zaraz po powrocie – w święto 3 Króli – urządziliśmy w domu powtórkę świąt Bożego Narodzenia.

Co powiedziałby Pani tym, którzy marzą, ale jak do tej pory nie mieli odwagi lub sposobności spełnić swoje marzenia?

Wszystkie nasze marzenia mają szansę się spełnić, jeśli jesteśmy konsekwentni i potrafimy opuścić swoją strefę komfortu. Ja lubię takie zdanie Theodora Roosvelta: „Uwierz, że potrafisz, a będziesz już w połowie drogi do sukcesu”. To jest klucz do realizacji marzeń: wiara w nasze możliwości i odrobina odwagi.

Czy na tej podróży koniec? Może planuje Pani kolejne rejsy, rajdy itp.?

Ja jestem osobą, która jest ciągle w ruchu – w szkole, w domu i poza nim. Nie wyobrażam sobie życia bez podróży. Mam jeszcze wiele planów do zrealizowania i wiele jeszcze do odkrycia w sobie i w świecie.

Dziękuję za rozmowę!

FOTORELACJA Z WYPRAWY PONIŻEJ!