Koniec świata

Właśnie teraz w maju 2025 roku nie zważając na zbliżający się koniec świata, opinia publiczna Dziudzianowa w podnieceniu oczekuje na wydanie sensacyjnej książki, o której już wspominaliśmy w poprzednim wydaniu PULSU.

Przypominając o co chodzi podajemy, że książka będzie dotyczyć ludzi i wydarzeń z okresu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku w byłym województwie dziudzianowskim. Między innymi ma być o esbekach-sadystach i esbekach porządnych gościach, gumowych uchach i awanturnikach w opozycji, a także nieco o prywatyzacji. Jak na podstawie przecieków podaje prasa dzudzianowska, będzie można się dowiedzieć np. jak było z fabryką klocków w Dzydzbórgu Fólskim i pawilonem Dzódzólat w dziudzianowskiej dzielnicy Aleksiejewka. A także co mówiono o serii tajemniczych zgonów pensjonariuszy domu starców na Grómblinie, którymi zainteresował się pewien młody lekarz, ale jak wprowadzono stan wojenny aresztowano go i sprawę wyciszono. Podobno próbowano jeszcze do niej wrócić po 1989 roku, ale już było po bombkach.

Wzruszająco też może zabrzmieć historia pewnego działacza opozycji, który po upadku komuny zajął ważne stanowisko i zaraz po jego plecach na wysokie funkcje oraz do robienia geszeftu wdrapali się jedni tacy. Jak postkomuna wywaliła człowieka, to oni się na niego wypięli i polecieli do czerwonych dalej robić geszefty. I gdyby nie dobry ksiądz, człowiek chodziłby głodny, a tak choć skromnie godnie dożył swych dni.

I tyle o sprawach dziudzianowskich. Ostatecznie co one mogą nas interesować, chyba tylko jako ciekawostki ze świata.

A u nas w Ciechanowie wszyscy tylko czekają na koniec świata. Dobitnie wieszczą go już od dwóch tygodni dziwne wydarzenia w mieście. Zaczęto widywać spacerujących ludzi nieżyjących od dawna albo zmarłych w ostatnim czasie. Chodzą po dwoje lub troje i ze sobą rozmawiają, głównie w nocy i o świcie. Jak mówiły mieszkanki Warszawskiej, ubrani są w stroje w jakich złożono ich do trumien. W tych też dniach białe bzy zakwitły na czarno, ludzie przestali chodzić do kościoła, mocno staniała benzyna i podrożała wieprzowina.

Przypominamy także, że przez trzy kolejne dni w zeszłym tygodniu miały miejsce wyjątkowe wydarzenia. Otóż dnia pierwszego dokładnie o dwunastej w południe nagle zgasło Słońce, a jak zaraz się zapaliło nad Łydynią w Parku Konopnickiej stała Wieża Spadochronowa, ta sama, która znikła po nastaniu demokracji. Zaraz przechodnie zadzwonili do ciechanowskich telewizji, ale zanim przyjechały Słońce znowu zgasło, a jak się zrobiło jasno Wieży nie było.

Dnia drugiego, a był to piątek, dokładnie o trzynastej zrobiła się noc i gdy się ponownie rozjaśniło, mieszkańcy Śmiecinka ujrzeli przejazd kolejowy, ten sam który niedawno zlikwidowano odgradzając Śmiecinek od miasta wielkim płotem. Ludzie radośnie patrzyli na przejazd ze szlabanami oraz budką, przy której stała dróżniczka z trąbką i chorągiewką. Ale znowu zanim przyjechały telewizje pociemniało, a po rozwidnieniu po przejeździe nie było śladu.

Natomiast dnia trzeciego w sobotę Słońce wyłączyło się tuż przed czternastą, a jak zrobiło się po chwili jasno, wzdłuż Sienkiewicza po szynach jechała kolejka wąskotorowa. Na dźwięk parowoziku niektóre mieszkanki wyskoczyły z domu na chodnik i machały przyjaźnie do maszynisty, a on odmachiwał z uśmiechem. Kolejka wiozła buraki do cukrowni, która punkt czternasta zatrąbiła dwukrotnie. Gdy syrena umilkła zapadła ciemność, a gdy się Słońce zapaliło, kolejki już nie było. Wtedy mieszkanki smutne wróciły do domu gotować obiad dla męża.

Zaś gdy wieści o wydarzeniach w Ciechanowie rozeszły się po okolicy, dnia czwartego w niedzielę duża grupa mieszkańców Regimina poszła na górkę koło cmentarza, licząc że zaraz Słońce zgaśnie i jak znowu rozbłyśnie to zobaczą zalew na Łydyni. Liczono na cud, że jak raz się zalew dokona, to Słońce drugi raz się nie wyłączy i zalew zostanie na zawsze. Ale cały czas było jasno, cud w Regiminie się nie zdarzył i zalewu nie będzie.

Relacjonując sytuację nie sposób nie odnotować, że w obliczu końca świata bardzo konstruktywnie zachowało się środowisko naszych literatów. Na zaproszenie pani dyrektor Domu Kultury twórcy zebrali się na specjalnej sesji światokońcowej, połączonej z III Wiosną Liryczną. Głównym mówcą sesji był poezjolog profesor doktor Hektor Traktor z Warszawy. – Jakie to  niesprawiedliwe. Gdy w Domu Kultury nastało tyle piękna, młodości i uroku, właśnie teraz nastąpi koniec świata – mówił profesor poetologii. – Ale cieszmy się z ostatnich mgnień istnienia i radujmy poezją ciechanowską. A piękna jest poezja ciechanowska, choć nie tak cudna jak częstochowska, ale do cna swą głębią przejmująca. Z radością ogłaszam, że jury jednogłośnie wyłoniło najwartościowszy wiersz tej Wiosny Lirycznej. Pełen mądrości i uroku. Jakże refleksyjnie aktualny i przejmujący aktualnością. Jako najwybitniejsze dzieło ciechanowskiego środowiska literackiego najlepiej zaświadcza o najwyższym poziomie ogółu tutejszych twórców – z satysfakcją oświadczył profesor doktor Hektor Traktor. A my z satysfakcją podajemy wersy nagrodzonego dzieła:

Biada nam, biada,

Rozdziobią nas kruki, wrony.//

Nadchodzi noc, gwiazdy gasnące,

Upiorna trupia nieba purpura,

Zostaną po nas zgliszcza dymiące,

Szkieletów i trupich czaszek góra.//

Lecz nim się czas wypełni do końca,

Może byśmy tak ma Miła,

Wpadli na dzień do Łysakowa,

Tam teraz cisza trwa majowa.

I na kwadrans do Stryjewka,

Posłuchać woni bzowego drzewka.//

Na świata noc ostatnią pojedźmy do Drogiszki,

Do gaju wokół starego kościółka,

Wplećmy się na wieczność w siebie,

Pod dębem, na którym gniazduje pustułka…

Fot. Rafał Kado